Begeleid wonen als je weer ‘thuis’ woont gaat niet vanzelf

OSS | Sinds Isa van Schijndel en haar moeder Marion de bijna ideale woonvorm gecreëerd hebben voor de situatie waarin Isa verkeert, kreeg ze in eerste instantie niet meer de specialistische zorg die ze nodig heeft. “Ergens wringt het en klopt het niet“, aldus Marion van Schijndel.

Door Wilfred Reijntjes

Na een aantal zeer traumatische jaren heeft Isa van Schijndel (21) in haar jonge leven al op veel plekken in deze regio gewoond. Marion van Schijndel vertelt: “Mijn dochter heeft door traumatische ervaringen lang opgenomen gezeten en is daarna doorgegaan naar ‘Begeleid Wonen’. Het is natuurlijk super fijn dat dit bestaat en ook een mogelijkheid is. Echter heeft zij altijd ‘last’ gehad van het feit dat ze wist dat ze weg zou moeten als de gemeente de zorg niet zou verlengen of als de organisatie zou zeggen dat ze haar niet goed genoeg konden helpen.”

Partners in Zorg
Isa haakt in: “De opname in een kliniek bleek nodig, maar is zeker geen optimale situatie. Zelfstandig wonen in een appartement van Partners in Zorg was prima, echter is het daar de regel dat er geen hulphond toegestaan is. Ik had verder al van alles geprobeerd, en het voorstel van de GGZ om een hulphond aan te schaffen was een zeer goed voorstel, maar dan moest ik dus weer verhuizen. Een wooncomplex van GGZ Oost-Brabant aan de Staringstraat zou de volgende plek worden. (Aan de Staringstraat zit een woonvoorziening voor volwassenen vanaf 18 jaar met een ernstige psychiatrische aandoening en/of andere (bijkomende problematiek), die de wens hebben om getraind te worden naar (meer) zelfstandigheid, red.) “Maar ja, weer verhuizen, geen hulphond, veel onrust en dat is niet goed voor me.”

Ei van Columbus
Marion vertelt: “Hoe we er precies op kwamen weet ik niet meer, maar plotseling hadden we het Ei van Columbus gevonden. Wat nu als we ons huis verkochten en vervolgens een huis konden kopen en dat konden opsplitsen in twee huizen? Dan kan mijn dochter zelfstandig wonen, heeft ze haar hulphond in huis, en wonen mijn man,-haar stiefvader-, en ik vlakbij voor de eerste ondersteuning. Het was een droom die uitkwam, toen dat kon. Maar ja, ik ben geen professionele hulp natuurlijk.”

WLZ-indicatie
“En daar ligt het probleem”, zegt Isa. “Ik heb soms specialistische zorg nodig en nu ik sinds 1 oktober zelfstandig woon, boven de woning van mijn moeder, is er geen sprake meer van zogenaamd ‘Begeleid Wonen’, terwijl ik wel een 24-uursindicatie heb. Ik heb nog geen WLZ (Wet Langdurige Zorg)-indicatie, dus kom ik niet in aanmerking voor ‘Begeleid Wonen’, zo zijn de regels. Dat betekent dat ik misschien geen hulp krijg als ik die nodig heb. Hulp die ik wel weer zou krijgen als ik zelfstandig zou wonen in een GGZ-instelling.”

Buiten de regels
Zelfstandig wonen is het doel, en de zorg krijgen die daarvoor nodig is, zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn, maar de regels verbieden dat. Marion van Schijndel: “Er zou ook buiten de regels gedacht moeten worden, of de regels moeten een klein beetje aangepast worden. Er zijn kinderen en jongeren die in dezelfde situatie zitten, die om een of andere reden een woongroep moeten verlaten. Dan vallen ze tussen wal en schip. Ideaal zou het zijn als ze ook bij mensen in huis komen te komen, die hun huis zodanig opsplitsen dat ze zelfstandig wonen, maar wel in aanmerking komen voor ‘Begeleid Wonen’ en hulp krijgen als dat nodig is. Vandaar ook deze hartenkreet.”

Hulphond in opleiding
Nara de hulphond, die sinds 17 november in het leven van Isa is gekomen, is echt een uitkomst voor Isa. Ze gaat Nara zelf, samen met Stichting HondKat, opleiden tot volwaardige hulphond, en heeft daar nog een crowdfundingactie voor opgezet, want zo’n opleiding is duur. Maar eerst hoopt ze dat de gemeente en de Belastingdienst meedenkt in haar situatie. “Ik vertel mijn verhaal een beetje voor mezelf, zodat ik in aanmerking kom voor specialistische hulp als ik die nodig heb, maar misschien nog wel meer voor al die jongeren die in een vergelijkbare situatie zitten. Dus als er mensen zijn die hun woonruimte kunnen opsplitsen voor iemand met een hulpvraag, dat zou pas echt mooi zijn.”

Woningnood
Marion besluit: “Het toeval wil dat ik onlangs een artikel las: ‘Van één huis er drie maken helpt tegen woningnood’. En als we hiermee dan ook nog deze kwetsbare groep kunnen helpen zou dat helemaal fantastisch zijn toch?”

Goed Nieuws
De gemeente Oss en de Belastingdienst hebben inmiddels meegedacht en het wordt geregeld: Isa zal ook in deze situatie waarin ze zelfstandig woont, vlakbij haar moeder, in aanmerking komen voor de Wet Langdurige Zorg. Daarmee zal ze nooit meer om specialistische zorg verlegen zitten. Wellicht dat ook andere jongeren op deze manier geholpen kunnen worden.